Ikkje god nok

Eg har hatt den kjensla lenge: at eg ikkje er god nok. For det første så veit eg at eg ikkje er så veldig smart. For eg har dårlege karaktera, du kan protestere men eg har ikkje ein einaste 6-ar og bare ein veldig svak 5-ar. Då du sei at eg har dårlege karaktera. Du klager over at du berre får 5-ar ikkje like mange 6-ar, og eg kan bare drømme over å få 5 og 6…

Når eg lurer på om eg er god nok for dei. Då folk snakkar til meg på enn rar måte og får meg til å føle som eg er 3 år yngre enn dei.Då dei ignorere meg. Då ikkje lenge merke til om eg er der eller ikkje. Når dei snakkar om kva dei skal gjere og om kven som skal væra med, så er da ofte gløymar å inkludere meg. Sånn som når skal dåke to skal gjere noko? Eller vil du, men ikkje om eg vil bli med. Ville dei bry seg om eg bare ikkje var der? Kanskje eg berre er grådig? Som vil at da skal handle om meg, men når har eigentlig handla om meg?


Et dikt som forteljar korleis eg har da:

I lyset står du saman med resten.
Du høyrer til der i lyset som resten,
Men det gjer ikkje eg.
Du blir ståande midt i gjengen og blir lagt merke til,
Mens eg står utanfor og kjem ikkje inn.



Du som er god til masse og
Eg som ikkje god til noke.
Ikkje god til å tekne.
Ikkje god til å rekne.
Ikkje god til å springe.
Ikkje god nok til å stå der ved sida av deg.



Så eg trekkar meg vekk,
Vekk til mørket,
Der eg verkeleg høyrer heime.

Skreve av meg